Prawdziwi mężczyźni nie boją się niczego, prawdziwi mężczyźni nie płaczą, prawdziwi mężczyźni nie czują bólu…słyszeliście te bzdury, oczywiście, że tak ! Czy to znaczy, że prawdziwi mężczyźni nie są ludźmi ? Człowiek różni się od maszyn między innymi tym, że ma uczucia i emocje. Człowiek w dorosłej postaci, abstrahując od dyskusji o gender, płci psychologicznej, ilości chromosomów x i y może być albo mężczyzną albo kobietą. Najpierw jest dzieckiem, dziewczynką albo chłopcem. Rodzi się, rozwija, rośnie i niezależnie od płci doświadcza takich samych emocji. Strachu, złości, smutku, radości, wstrętu, zaskoczenia. Niestety, chłopcy w procesie wychowania, dostają dużo więcej zakazów na ich wyrażanie. Mają zachowywać się jak chłopcy, konkretnie, zdecydowanie, odważnie. Nie wolno im beczeć jak baba, bać się ślimaków, tańczyć z radości albo nie lubić wątróbki. Mają być twardzi. Nabywają twardości, która utrudnia później rozpoznanie i wyrażanie emocji, które w nich, mężczyznach wciąż są. Kulturowo mężczyzna stworzony jest do walki, zdobywania, poddawania się próbom, ekstremalnym przygodom. Zabawa w piratów, Indian, policjantów i złodziei, potem paintball pozwalają stoczyć bitwę, są namiastką udziału w wojnie. Rywalizacja w pracy, ambitne zadania, wyzwania, akcja to komponenty niezbędne do działania. Mężczyźni bardziej niż kobiety potrzebują zwyciężać. A co się dzieje jeśli to się nie udaje?! Porażka Największym ukrytym lękiem mężczyzn jest porażka. Chcą uniknąć tego uczucia bardziej niż wszystkich innych. Mężczyźni oceniają świat z punktu widzenia zwycięzcy, patrzą na świat z perspektywy podboju i czują się upokorzeni, gdy tym zwycięzcą nie są, gdy coś im się nie udaje, gdy potrzebują czyjejś pomocy. Czują się fatalnie, jeśli ocenia się ich jako nieudaczników. Czują się źle, kiedy nie dają rady. Porażką dla mężczyzny może być utrata pracy, nieudany seks, nietrafna decyzja, przegrany wyścig, jak i wieczne niezadowolenie jego partnerki życiowej. Słabość Mężczyźni niechętnie okazują słabość i nie ma co się im dziwić, skoro często nawet od najbliższych dostają komunikat : Bądź mężczyzną ! Spektakularnym przykładem może być sportowiec Paweł Fajdek. Kiedy po nieudanych rzutach na olimpiadzie zamieścił w internecie swoje pełne emocji przemówienie skierowane do fanów i znajomych, reakcja mediów i społeczeństwa na jego „łzy” była bardzo krytyczna. Swoim zachowaniem wprawił w zakłopotanie wielu słuchających go. Dlaczego? Bo trudno jest patrzeć na męską słabość. Wg schematu mężczyzna powinien być twardy, a nie rozemocjonowany. Ale pamiętajmy, że emocje to autentyczność. Emocje dotyczą każdego. Tak więc, tylko twardy i silny mężczyzna jest w stanie pozwolić sobie na to, żeby być autentyczny. Śmieszność Cudactwo, dziwaczność, egzotyczność, groteskowość, ekstrawagancja, finezyjność, fikuśność to cechy, które na samą myśli o ich posiadaniu podnoszą na męskich plecach niejeden włos. Mężczyźni na fakt ośmieszenia ich są szczególnie podatni. Mogą śmiać się z kogoś, ale nie są chętni, żeby śmiać się z nich. Kabareciarze i komicy zarabiają na byciu śmiesznym. Przyciągają na swoje występy tłumy, bawią swoimi żartami, ale nie jest to profesja szczególnie popularna. Wymaga ogromnego dystansu do siebie, o który nie jest wcale tak łatwo. Obawa przed ośmieszeniem wzmaga w mężczyznach zachowawczość. Z tego względu są bardziej usztywnieni, nawet jeśli chodzi o ubieranie się. Nie włożą różowej koszuli, bo to takie niemęskie i ktoś może się śmiać. Nie będą robić z siebie pajaca. Śmieszność to też gafy, wpadki, potknięcia, które dla mężczyzn są podwójnie trudne. Kiedy się potykają i przewracają nie tylko bolą ich kolana, boli jeszcze urażona duma. Wyjść na głupka i nieudacznika przy kobiecie to dramat. To powód, żeby zapaść się pod ziemię. W ich mniemaniu, należy więc czynić wszystko, by nie wydawać się głupimi, niezdarnymi, śmiesznymi. Dlatego czasami tak bardzo starają się nienaturalnie trzymać fason i są nadmiernie usztywnieni. Niemoc Chory mężczyzna to dramat w jego domu. Generalnie mężczyźni bardziej niż kobiety, boją się śmierci i wszystkiego co może ją zapowiadać : choroby, słabości, niepełnosprawności i tego, że może się coś z nimi stać. W sytuacjach zagrożenia mężczyźni reagują ksobnie, skupiają się wyłącznie na sobie. Wynika to z ich męskiej roli. Jeśli mężczyzna ma być głową rodziny, myśliwym, który upoluje, przyniesie, zadba o bezpieczeństwo domu, to jednoznaczne jest, że tak naprawdę rodzina zależy od niego. Jeśli rodzina ma trwać on musi być silny, cały i zdrowy. Egoistycznie musi zadbać o siebie. Jeśli wojownik nie jest zdrowy nie wygra. Dlatego mężczyźni tak źle reagują na choroby. Szczególnym rodzajem niemocy jest utrata męskości związana z zaburzeniami erekcji lub chorobą prostaty. Problemy z erekcją, to dla wielu mężczyzn wydarzenie porównywalne z katastrofą. Pojawia się napięcie i lęk, który skutecznie obniża poczucie własnej wartości i odbiera siłę do podejmowania aktywności w tym kierunku. Z kolei choroby prostaty związane są z ogromnym wstydem, lękiem przed badaniem a potem leczeniem, skłaniają mężczyzn do reakcji nieadekwatnych i docelowo bardzo szkodliwych. Bo zamiast, w tym wypadku skupić się chorobie i sobie, często ją ignorują, zaprzeczają, odraczają leczenie. Tak jest często ale czasami, niestety okazuje się to autodestrukcyjne. Samotność Mężczyźni lubią, a nawet potrzebują być czasami sami, ale nie chcą być samotni. Potrzebują mieć kogoś, do kogo mogą wracać, kogoś kto będzie, czasami kogokolwiek. Chcą mieć dla kogo i za kogo „walczyć”. Potrzebują katalizatora, który ich uwalnia z napięcia, mobilizuje do działania. Potrzebują obiektu, który stanowi sens ich codziennych zmagań. Mężczyźni naturalnie pragną zaoferować swoją siłę na rzecz istoty słabszej. Stąd w męskich portfelach, telefonach, na desktopach laptopów zdjęcia tych wybranych i ważnych. To utwierdzenie się w przekonaniu, a także sygnał dla innych : Zobaczcie ja mam dla kogo ! Mam po co mam żyć. Mam dla kogo się starać ? Mam czyli posiadam. Odrzucenie Paradoksalnie męskie ego i poczucie tożsamości jest dużo bardziej wrażliwe od kobiecego i dlatego tak łatwo je zranić. Mężczyźni bardzo potrzebują akceptacji. Chcą czuć się ważni, kompetentni, doceniani. Już jako chłopcy w relacji z koleżankami stosują profilaktykę przed byciem odrzuconym. Ciągną swoje koleżanki za włosy, robią im psikusy, zamiast powiedzieć im: wiesz bardzo mi się podobasz. Boją się odrzucenia, więc stosują sztuczki, które ich przed odrzuceniem zabezpieczają. Odwracają „kota ogonem”, że niby im nie zależy, że niby dziewczyny są niefajne i głupie. Potem jako dorośli mężczyźni uważają, że kobiety nastawione są niezwykle krytycznie wobec nich. Uwagi, sugestie kierowane w ich kierunku traktują jak wyrok, dewaluację ich wartości, a nie jako zdanie w dyskusji, czy przedstawienie swojego punktu widzenia. Kiedy czują się osądzani lub konfrontowani z ich niedociągnięciami uciekają. Uciekają w milczenie, wycofanie lub budują plany ewakuacyjne. Kierowani lękiem przed odrzuceniem, sabotują własne starania, związki, uciekają w samotność, którą można nazwać emigracją wewnętrzną . Drodzy Panowie napisałam o męskich lękach, nie po to, żeby Was zdekonspirować. Napisałam o męskich lękach po to, żeby Was chociaż trochę wesprzeć w sprawowaniu waszych ról, byciu ważnymi i silnymi. Zapewne tych męskich leków jest dużo więcej, tak jak ludzkich lęków jest więcej. Watro, żebyście pamiętali, że z każdym można się zmierzyć i go wyeliminować albo znacznie osłabić. Warunkiem jest uzmysłowienie sobie, że taki lęk mi towarzyszy i skonfrontowanie się z nim, samodzielnie lub przy pomocy sprzymierzeńca, których wokół Was jest wielu. Sprzymierzeniec, żeby mógł stać się Waszym sprzymierzeńcem, musi wiedzieć, że takiego wsparcia potrzebujecie. Będzie miał szansę się dowiedzieć, kiedy zaczniecie o tym mówić. Odwagi w pokonywaniu swoich lęków! Drogie Panie, jeśli naprawdę jesteście zaciekawione tym, co czuje mężczyzna, czego się boi, czym martwi, stwórzcie mu przestrzeń do tego, żeby mógł o tym powiedzieć. Miejcie odwagę i gotowość zejść z nim głębiej pod warstwę jego siły, energii, pracoholizmu lub lenistwa. Nie doradzajcie od razu, nie bagatelizujcie, nie poprawiajcie, nie krytykujcie. Zapytajcie i wysłuchajcie. Rozmawiajcie, nie tylko o oczekiwaniach, zakupach, budżecie, planie dnia, ale też o nich, o tym jak się czują. Jeśli chcecie, żeby byli odpowiedzialni, dajcie im szansę wcześniej podejmować decyzję a nie stawiajcie ich przed faktem dokonanym. Odwagi w odkrywaniu swoich mężczyzn ! Elżbieta Krzyżaniak

Sponsoring to nic innego jak trwalsza relacja z jednym partnerem (rzadziej ma miejsce sytuacja z kilkoma naraz), który sponsorowaną utrzymuje. Utrzymanie może dotyczyć wielu aspektów, poprzez płacenie czesnego za studia, opłacanie mieszkania, kupowanie ubrań etc. Sponsoring nie jest nazywany „klasyczną” prostytucją, gdyż kobieta

Kto płci? Jak się przywitać? Czy powinienem Cię odprowadzić? Na podstawie dotychczasowych wynurzeń z serii „Męskim okiem” mogłyście odnieść wrażenie, że statystyczny facet twardo stąpa po ziemi, zawsze wie, co robić i myśleć. Dzisiaj czas na odrobinę więcej szczerości, bo sprawa jest wyjątkowo poważna. Jak obchodzić się z kobietami? To pytanie zadaje sobie każdy z nas. I chociaż przez lata wypracowaliśmy najróżniejsze sposoby, są takie chwile, kiedy czujemy się jak dzieci we mgle. Na nic teorie, doświadczenia, a nawet savoir-vivre. Takim szczególnym momentem jest randka, którą trudno postrzegać jedynie przez pryzmat kolejnego spotkania towarzyskiego. Jeśli już do niej dochodzi, to znaczy, że coś jest na rzeczy. Mam ochotę nie tylko spędzić miło czas, ale także poznać Cię bliżej i pokazać się z jak najlepszej strony. Tak, aby pierwsze spotkanie nie okazało się tym ostatnim. Na nic tysiące lat walki o Wasze względy, kiedy wciąż nie wiadomo, jak należy się zachować. Poznaj największe męskie rozterki w tym względzie, które spędzają nam sen z powiek i skutecznie odbierają pewność siebie. Wyjątkowo, nie znajdziesz tu gotowych odpowiedzi, ale listę naszych wątpliwości. Pomóż nam się z nimi uporać! W przeciwnym wypadku randki wciąż będą wywoływać skrajne emocje i... kończyć się nie po Waszej myśli. KTO PIERWSZY WYCIĄGA RĘKĘ? Umówiliśmy się na spotkanie w neutralnym miejscu. Gdziekolwiek by to nie było (kino, restauracja, park itp.), zawsze pojawia się ten sam dylemat – jak się przywitać? Na samym początku znajomości można uznać, że najlepszym rozwiązaniem będzie zwykłe podanie ręki. Trudno, żebym rzucał Ci się na szyję, bo mogłabyś pomyśleć, że nie panuję nad swoimi odruchami... Stoimy naprzeciwko siebie i co dalej? Teorii na ten temat jest mnóstwo. Jedna z nich mówi o tym, że dłoń jako pierwsza wyciąga zawsze kobieta, druga nie rozróżnia płci, kiedy dwie osoby są w podobnym wieku, jeszcze inna sugeruje, by jako pierwsza gest ten wykonała osoba, która przychodzi na miejsce jako ostatnia. A jak powinna wyglądać praktyka? Tego nie wie chyba nikt i często kończy się to niezręcznym spoglądaniem na siebie. W ten sposób do przywitania w ogóle nie dochodzi i spotkanie od początku wydaje się dziwne. CZY WYPADA POCAŁOWAĆ? Zakładajmy wciąż, że to pierwsze nasze spotkanie we dwoje na neutralnym gruncie. Mogliśmy się wielokrotnie widywać, ale randka to w końcu randka. O ile kobiety nie mają w tej kwestii żadnych problemów, bo chętnie całujecie wszystkie znane lub nieznane Wam przedstawicielki tej samej płci, tak przy układzie kobieta-mężczyzna tracicie tę pewność siebie. My tym bardziej! Do Polski zdążyła dotrzeć moda, że młodzi ludzie witają się niezobowiązującym pocałunkiem w policzek. Dotyczy to kobiet witających inne kobiety, a także mężczyzn witających panie. Wydaje się więc, że to naturalne rozwiązanie. Niezależnie, kto wykona ten gest, zostanie dobrze zrozumiany. Czy aby na pewno? Niektóre z Was uznają to zapewne za naruszenie nietykalności, nachalność, zbytnią zuchwałość. Chętnie sam nadstawiłbym policzek, gdybym wiedział, jak to się skończy... CZY ODPROWADZIĆ CIĘ DO DOMU? Zazwyczaj pierwsze spotkania odbywają się w specyficznych okolicznościach. Niezależnie od tego, czy będzie to wspomniane kino, restauracja, czy nawet park – oboje pozostajemy na neutralnym gruncie. Po wszystkim wypadałoby się w jakiś kulturalny sposób rozejść. Czy wystarczy podziękować sobie za miłe spotkanie i udać się w przeciwnych kierunkach? W tym momencie odzywa się nasza troska, która nakazywałaby odprowadzić partnerkę do domu. Trudno jednak przewidzieć, czym to się skończy. Wasze reakcje są w tym względzie tak nieprzewidywalne, że naprawdę nie wiadomo, co z tym zrobić. Potraficie obrazić się, kiedy facet tego nie zaproponuje, albo oburzyć się, kiedy wyjdzie z taką propozycją. Z jednej strony wyjdę na nieczułego barbarzyńcę, któremu wszystko jedno, z drugiej – na nachalnego samca, który pewnie liczy na zaproszenie do mieszkania. Chyba najlepszym rozwiązaniem będzie umówienie się, że to Ty, jako kobieta, sugerujesz najlepszą opcję. KTO POWINIEN ZAKOŃCZYĆ SPOTKANIE? Zanim zaczniemy się zastanawiać, czy należy towarzyszkę bezpiecznie odprowadzić do domu, pojawia się inna problematyczna kwestia. Jak rozpoznać, że to już koniec randki i czas się pożegnać? Jeśli dasz wyraźnie do zrozumienia, że chcesz zakończyć spotkanie, wtedy nie ma żadnego problemu. Gorzej, jeśli obydwie strony nie wiedzą już, co ze sobą zrobić, ale końca nie widać. Ktoś musi je przerwać i raczej nie zrobi tego facet. Dlaczego? Bo nie chce wyjść na tego, któremu mniej zależy. Podejrzewam, że wiele z Was oczekiwałoby w takim niezręcznym momencie stwierdzenia, że to już chyba koniec na dzisiaj, ale możecie się nie doczekać. Czasami może to zostać zrozumiane jako próba uwolnienia się od towarzyszki, której mamy już dosyć. Pomimo tego, że nasze odczucia są zupełnie inne i jak najbardziej pozytywne. Trudno wcześniej ustalić grafik spotkania i godzinę jego zakończenia. Liczymy na Wasze zdecydowanie i pomoc. CZY POWINIENEM ZA WSZYSTKO PŁACIĆ? Nie zrozumcie tego, jako próby szukania oszczędności. Jest wręcz przeciwnie – każdy średnio rozgarnięty mężczyzna, zwłaszcza pochodzący z Polski, doskonale zdaje sobie sprawę, że randka wiąże się z konkretnymi kosztami. Jesteśmy gotowi ponieść je wszystkie, bo tak podpowiada nam męska duma, a także obyczaje. Niestety, w ostatnim czasie trochę się pozmieniało i to, co jest oczywiste dla nas, wcale nie musi być takie dla Was. Zamiast podziękować i cieszyć się chwilą, coraz częściej wywołujecie dyskusję. Kilka razy sam byłem uczestnikiem wyjątkowo krępującej sytuacji, kiedy wyciągam gotówkę czy kartę, aby zapłacić za kolację, bilety, czy cokolwiek innego, a towarzyszka płci pięknej odpowiada mi tym samym. Dochodzi do absurdalnej sceny, kiedy sprzedawca lub kelner musi wybierać, czyje pieniądze przyjmie. Jeśli sam nie zdecyduje, jest świadkiem naszej wymiany zdań na ten temat. To nie będzie miłe zakończenie spotkania. Dla niektórych mogą to być mocno wydumane problemy, ale trudno nazwać je abstrakcyjnymi. Takie sytuacje zdarzają się na każdym damsko-męskim spotkaniu. Co z tym począć? Niektórzy z nas ulegają modzie na równouprawnienie, inni starają się walczyć o podstawowe zasady i w efekcie postrzegani są jako nachalni prostacy. Szkoda, że przez tyle lat ludzkość nie potrafiła wypracować jasnych standardów, które mówiłyby o tym, kto płaci, kto całuje i jak powinna przebiegać randka. Zawsze można postawić na spontaniczność, ale problem pojawia się wtedy, kiedy nie ma ona zbyt wiele wspólnego ze spontanicznością partnerki. Dlatego po dzisiejszym temacie nie oczekujcie jasnych wniosków. Tym razem to ja proszę o wyjaśnienia. Zdania prawdopodobnie będą podzielone, ale może wreszcie ja i moi koledzy gatunku męskiego będziemy wiedzieć, jak się zachować... Grzegorz Lawendowski Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia

Trochę się wtedy wkurzyłem i postanowiłem udowodnić światu, że jest inaczej. Teraz mogę powiedzieć, że nawet mi się udało. Ale po drodze odkryłem, dlaczego mężczyźni nie chcą chodzić na terapię ani dlaczego do tej pory nie było czegoś takiego jak warsztaty dla mężczyzn. Dla kobiet milion rzeczy, dla mężczyzn nic. Dlaczego?

dlaczego mężczyźni lubią kończyć na twarz